Józef Strzelczyk był łódzkim robotnikiem, a w czasie wojny domowej w Hiszpanii dowódcą brygady im. Jarosława Dąbrowskiego.
Urodził się 11 września 1901 r. w Łodzi. Był proletariackim dzieckiem, synem tkacza i prządki łódzkiej. Miał trudną młodość. Po stracie ojca Józek musiał zatroszczyć się o matkę i sześcioro młodszego rodzeństwa. Pracował przy budowie szosy, wynajmował się na dniówkę u bogaczy wiejskich. Potem znalazł pracę jako niewykwalifikowany kotlarz w fabryce metalowej Weigta, a następnie w fabryce maszyn i odlewni żeliwa Józefa Johna. Poznał smak ciężkiej pracy fabrycznej. W latach 1918–1921 służył ochotniczo w Wojsku Polskim. Walczył o granice odrodzonej Polski. Brał udział w walkach polsko-ukraińskich i polsko-czeskich. Walczył pod Lwowem w załodze pociągu pancernego „Hallerczyk”, a potem służył w 4. pułku strzelców konnych. W kwietniu 1920 r. wziął udział w demonstracji ulicznej w Łodzi. Miesiąc przebywał w areszcie. Potem za kłótnię z oficerem został osadzony w twierdzy Modlin. W lipcu 1923 r. młody Józef przystąpił do Związku Młodzieży Komunistycznej (KZM). Podjął pracę w fabryce Weigta, został delegatem fabrycznym i członkiem komisji strajkowej. Dał się poznać jako jeden z najbardziej aktywnych i ofiarnych działaczy.
